Aulki gehiago

Peñaskalean egin genituen hogei urteko aulki horiek hasi gara egiten hemen, Smarako zentroan . Guretzako egingo ditugu orain ere, baina alboan dagoen kirol eskolakoek beste hirurehun aulki gehiago nahi dute. Lehen hasi zenaren segidan ibiltzen gara hemen. Mahaiak, apalategiak, ateak, larogei negutegi, nekazarientzako erremintak, heziak… Laneko arazoa aurrera doala ematen du. Horrenbeste beharrarekin aulki gehiago beharko dugu atsedena hartzeko. Oraindik hobeto.
Eta onena saharahuiek lanari ipintzen dioten gogoa da. Beroarekin eta, baina lotu gabe, lanean ikasteko indar eta bizi izugarriekin. Horrela izan zen lehenago eta honela da orain. Granadako ‘pastoreroek’ aulki sorta bat zuten bere museoan. Atzekaldean, butaka bat, piska bat aurrerago lurrunezko aulki bat, aurrerago ere, egurrezkoa, aurrean hiru ankatako banketa txiki bat. Eta guztien aurrean esertzeko harri bat. Nik bisitatu nituenean oso ondo ibiltzen ziren eta oso kooperatiba indartsua zeukaten. Baina butakan esertzen zirenean ez zuten hasi zirenekoa ahaztu nahi. Alboan ipinita ezin zuten harria ikusi. Hilaran ipinita bai, nortzu izan ziren ahaztu gabe. Aulkiek ere daukate kontatzekoa.

Alhilhal

Bloga idazten hasi nintzenetik luze pasa da. Eta luzeera horretan gauza asko pasa dira ere. Saharako kanpamenduetara lanera loan nintzen otsailean. Peñaskalekoa utzi eta egiten ba dakizkidan gauzak egitera etorri naiz hona. Etapa berri bat hasi nintzen orduan. Alhilhal da hilargi berria arabieraz. Etapa berri hau hilargiaren arabera izatea gustatuko litzaidake. Txikietatik betera heldu arte, hazten, argia piztuta. Gauetan ederr oso ikusten da hilargia hemengo zeruetan. Hilargia eta izarrak aspildi ikusten ez nituen bezala agertzen dire basamortuko gauetan. Orduak pasatzen ditugu begiratzen gauetan, ea zein den bakoitza, liluratuta.
Eta hilargi berri honekin hasi naiz idazten ostera ere. Hemengo lagun guztiekin batera agur bat irakurtzen duzuenoi. Danok batera beteko dugu hilargia gure argi biziaz.

Hogei urteko aulkia

Aste polita izan dugu ikasle berriekin. Berri berriak datoz, ezin susmatzn duten ikasteko era berri batera. Bildurrez dabiltza, baina gogoekin datoz. Nahasketa ederra. Ikasgela ez dugu atonduta oraindik baina. Lehengo aurkezpenean erabiliko ditugun aulkietaz hitzegin nien astelehenean. Hogei urte dute eta orduko Peñaskaleko lehengoetako ikasleek egin zituzten. Haun bai ederra!. Harro sentitu behar zirela esan nien. Harro nago ni ere. Denbora luzea pasatu da eta hona nator ostera ere aulki berberetara. Orduan ez ginen 'Peñaskal Fundazioa' 'Taller Escuela El Peñascal Lantegi Eskola' baizik. Hazi eta haunditu egin gara, baina hortxe jaraitzen dute aulkiek. Ea nondik gatozen ez ahazteko balio duten edo.

Jangelan ikasleak laguntzen dituen andrearen senarra ikusi dut ostiralean. Juanjo du izena eta garai haietako ikaslea izan zen, aulkien egile bat. Ikasle gogorra zebilen baina orain lagun handia eta hurbila. Harrobietako kamioi baten gidaria da, laranja kolorekoa. Hurrengo egun baterako gelditu gara ikasleei kamioia erakusteko eta hitz gutxi batzu esateko. Modeloak behar dituzte mutilek eta gizon hau dugu oso modelo ona izango da, orain hogei urte egiten hasi zen modeloa.

Astearen amaieran ikasi ditugun gauzen zerrenda idatzi dugu harbelan. Zuriak dira orain harbelak eta errotuladore beltzez bete dute ikasleek. Pozik egon dira aste hontan ikusi eta ikasi berri izan dituzten gauza guztiekin. Hogei eta zortzi gauza azpimarratu dute. Ez da gutxi. Ikasteko gogoak, bizitzeko indarra eta aurrera jarraitzeko sutsuak.

Bizikletan ikasi

Ostegunean plazara joan nintzen lagunekin piska bat egoten. Javiren urteak ziren eta opari bat eraman nion, Stirling motor txiki bat, berezia, errota gabeko motorra. Eta Mikeli, nola ez, euren 5 urteetako semea, beste oparitxo bat, Karate Kid-eko panpin bat. Olgetan hasi zen berehala, karatekeriak egiten. Alaia da Mikel, eta lotuezina, beti zerbait egiten. Bizikleta eraman zuen plazara, gustokoa du oso. Beste lagun baten seme eta alaba heldu ziren piska bat geroago, Lucia eta Pablo. Biak dira Mikelen lagunak, baina Pablo lagun minagoa, mutila da eta. 6 urte du Pablok. Urte bat zeukanean aldendu ziren gurasoak, goizegi, eta urte txarrak pasatu ditu gizajoak. Mikel baino nagusiago izan arren ez zekien bizikletan ibiltzen ostegun horretararte, erroberatxoekin bakarrik aritzen zen. Ezin esan nolakoa zuen aurpegia guregana urbildu zenean esaka 'Mikel, Mikel, erroberatxo gabe ikasi dut ibiltzen bizikletan!'. Mikelen bizikleta hartuta une horretantxe ikasi zuen. Mikel beraren atzean hasi zen korrika, maisua balitz bezala. Nahiz eta astiro ibili, nahiz eta berandu ibili azkenean gauza onak heltzen dira beti. Horretara heldu jakin behar da, ibili eta saitu ezkero.

Nora, eta hara

Josurekin egon nintzen hizketan ostiralean. Irturgina da bera, ikasleohientzako antolatu dugun enpresatxo batetan egiten du lan. Langilea, arduraduna, azkarra, gogorra, indartsua eta beti alaia. Gogoz eta gustora ibiltzen da lanean, ia beti. Bi urtetako alabatxo bat dauka, oso gaixorik. Epilepsi krisiekin hasi zen aspaldi eta, horra hor, meningitis b-a harrapatu zuela uda baino pixka bat lehenago. Une zailak igarotzen ari dira. Horrelako haurtxo txikiak horrenbeste gaixotzen direnean ez dakigu ondo zer egin. Ezin izan dute urrutira joan oporretan. Krutzesko ospitaletik hurbil gelditu behar izan dira, badaezpada ere. Gehiegizkoa da zuhurtzi mota hori. Beldurra ematen du, baina. Bizitza aldatu zaiola erabat, dio, baina zentzu hoberenean. Espero zutenarekin zerikusirik ez daukala. Askotan, bat batean ospitalera joan behar dira, korrika, beldurrez, krisi baten erdian. Horrek bihotza aldatu egin ziola esan zidan. Ume gaixo asko ikusi du ospitalean, larregi egoera larritan. Beste umeen guraso askorekin egon da luze itxaroten, ea zer gerta zitekeen jakin arte. Berbatan luze ere. Hasieran berak behar zuen laguntza, orain berak laguntzen du. Behin gizon mairu handi bat euki zuen besoetan negarretan. Beste batetan... Elkartasuna sortzen da hor, muga guztiak apurtuz. Besteak bihotzez maitatzeko indarra hartu du hortik. Holan kontatzen zuen berak.

Medinan egon gara asteburuan, lagun batek eraiki berri duen etxean. Polita zen oso, baina barruan zegoen girotik ikusita politagoa ere. Horra joan zen beste lagun bat, Josuren bezalako beste alabatxo batekin ere, Nora. Ez zegoen gaixorik ordea, bizi bizi baizik. Lasaia da eta argia. Alde handia bien artean. Baina biek daukate bi urteetako umeek izaten ohi duten bizitzeko indar lotuezina. Nahi gabe, pentsatu gabe, baina jolas egiteko gogoz dana ezagutzeko joera,gura , guztiok maitatzeko, edo maita dezaten... Horretan ere guztiok elkarrekin. Norbait maitatzeko urbil dagoenean erraz irtetzen zaigu bihotza, lotu gabe ibiltzeko prest.

Berriz ere Peñascalean

Zazpi urte beteko dira abenduan Peñascaletik Errekaldera bizitzen joan nintzela, ia hogei urte hor ibili ostean. Goiz goizean igo ohi nintzen Feli-ren bila egunero Boluetara beharrera, baina kotxez eta erdi lotan. Orain, Peñascaleko tailer batera bidali nindutela lanera, ia egun osoa pasatzen dut hemen, eta lehenagotik ezagutzen nuen jendea ikusten hasi naiz ostera ere. Agur beroak, besarkadak, musuak dauzkat maiz egun hauetan. Ederra eta hunkigarria.

Asteazken arratsaldean Dolar ikusi nuen, tailerreko atearen aurrean. Andra jatorra bera. Beraren senarra, Luis, ezagutzen dut asko ere, gurekin etxean luze egon zen proiekto hombreren terapia egiten zuen bitartean. Ikusi nuen azkeneko aldian, urte bi edo dela, zerbait esan baina, atzo, pozez betea konfirmatu zidan, aste bi barru hamar hilabeteko alabatxoa emango dietela adopzioan. Familia osoarentzako opari handia. Bizitza bizitzeko gogoak somatzen zitzaizkion begietan. Lagunen kemen xume eta indartsua ikusteak bultzatzen nau asko.

Ostegun goizean joan nintzen kamioi batez Boluetako tailerreko makina batzu hartzera Peñascalera igoteko. Hor hasi dira ihazko ikasleekin iada. EPO-koak izanda ere pozik topatu nituen mutil eta neskak, Iker, Borja, Iban, Eneko, Ander... Gogor lagundu ninduten makinak eta trasteak kamioira igoten. Triste, alde batetik, makinak eramaten nituelako. Pozik laguntzen zutela ba zekitelako. Normala den legez, gorabeherak izan genituen ihaz. Asko bultzatu nituen klaseetan eta proiektu handi sorta eder bat amaitzen lortu genuen. Harro sentitzen dira horregaitik eta horretarako prest daude oso. Zerbait ona, zerbait berezia egiten duela badakien, ahal duela ikasi eta dastatu duen eta aurrerago jarraitu nahi ez duen inor ere ez dut ezagutu nik ikasleen artean. Ahal dutela ikusita, ezin dira lotu. Aurrera eta gora Boluetakoak.

Gaurtxe hasi naiz

Gaurtxe hasi naiz blog hontan idazten. Gauza asko daukat buruan. Azkengo egun hauetan laneko arazoak eta erronkak dabilz bueltaka batez ere. Beste egunerako utziko ditugu arazoak.

Kurtso honetarako pentsatu dudan lehengo erronka dut gogor barruan. Boluetako Eskolaratzeko Programa Osagarriaren, EPO-ren ikasleekin ihaz hasi genuen web gunearen sormena jarraitzea Peñascalean, eta blog antzeko zerbaitean eurek egiten dituen lanak, idazketak etabar, azaltzea.

San Inazioko Berritzegunean egon naiz goizean Marian York-ekin. Laguntza ederra jaso dut berarengandik blog etabarreko sistemak antolatzeko. Eskerrik asko Marian.

Boluetako EPOren jarraipen batzarra egin dute goizeon ere. Inmaculada Cerecedak zoriondu egin gaitu ihaz Boluetan egin genuen webgunearengaitik, beraren bizitasunarengaitik. Oso atsegin zaio ikasleen argazkiak, bideoak... Bizia nabaritzen du tokiak. Zentroko bizia du azalean, ikasleen begietatik azalduta, ikasleek ikusi gurako lukeetela nik uste nuen ikuspegitik atonduta dago. Asmatu egin dugula uste dut. Inmaculadak esaten dituen gauzak onak eta politak izan dira beti . Pena dut aurten hor ez jarraitzea.

EPO-ren ikasleak lehengo mailako tresna hauetan aritzea ederra da. Udan, Bolivian egin ditudan hamabost ikastetxeko bisitetan ere, aritzen ziren blogak eta egiten. Beharbada azken orduko tresna hauek sokaren muturreko azkenengoentzako dira ondo. Azkena, azkenean daudenentzat. Atzana atzekoentzako.

Urte hontan azkenetik hasiko gara, beraz.